وَإِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ أَأَنتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِي وَأُمِّيَ إِلَٰهَيْنِ مِن دُونِ اللَّهِ قَالَ سُبْحَانَكَ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أَقُولَ مَا لَيْسَ لِي بِحَقٍّ إِن كُنتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَلَا أَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِكَ إِنَّكَ أَنتَ عَلَّامُ الْغُيُوبِ

Эсланг, Аллоҳ деди: “Эй Марям ўғли Исо, одамларга: “Мени ва волидамни Аллоҳдан ўзга икки илоҳ қилиб олинг”, деган сенми?” Деди: “Сен Пок ва Олийсан! Ҳаққим бўлмаган гапни гапириш менга мумкин эмас. Агар мен шундай деган бўлсам, Ўзинг буни билардинг. Сен мендагини биласан, мен Сендагини билмайман. Барча ғайбларни билгувчи ёлғиз Сенсан”.