قَالَ مَا خَطْبُكُنَّ إِذْ رَاوَدتُّنَّ يُوسُفَ عَن نَّفْسِهِ قُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا عَلِمْنَا عَلَيْهِ مِن سُوءٍ قَالَتِ امْرَأَتُ الْعَزِيزِ الْآنَ حَصْحَصَ الْحَقُّ أَنَا رَاوَدتُّهُ عَن نَّفْسِهِ وَإِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِينَ

Деди: “Юсуфни йўлдан урмоқчи бўлганингизда, муддаоингиз нима эди?” Улар дедилар: “Улуғлик Аллоҳга бўлсин, ундан ҳеч қандай ёмонлик кўрмадик/у ҳақда асло ёмон нарса билмаймиз”. Миср Азизининг аёли деди: “Мана энди ҳақиқат ошкор бўлди! У содиқ/тўғрисўз одам, уни мен йўлдан урмоқчи бўлганман”.