فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً وَآتَتْ كُلَّ وَاحِدَةٍ مِّنْهُنَّ سِكِّينًا وَقَالَتِ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلَّهِ مَا هَٰذَا بَشَرًا إِنْ هَٰذَا إِلَّا مَلَكٌ كَرِيمٌ

Бу гап-сўзларни эшитган аёл, уларни уйига таклиф этди. Уларга тўшаклар ҳозирлади, ва ҳар бирига пичоқ/сокинлаштирувчи берди. “Чиқ уларнинг ҳузурига” деди. Юсуфга разм солган аёллар ундан ҳайбатландилар, ва қўлларини кесиб/тортиб дедилар: “Улуғлик Аллоҳга бўлсин, бу оддий одам эмас; бу бир мукаррам Малак/куч ва кўркамлик эгаси”.