قَالُوا يَا لُوطُ إِنَّا رُسُلُ رَبِّكَ لَن يَصِلُوا إِلَيْكَ فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّيْلِ وَلَا يَلْتَفِتْ مِنكُمْ أَحَدٌ إِلَّا امْرَأَتَكَ إِنَّهُ مُصِيبُهَا مَا أَصَابَهُمْ إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَلَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ

Дедилар: “Эй Лут, биз Раббингнинг Элчиларимиз. Улар сенга тега олмайдилар. Бу кечанинг қолган қисмида аҳлинг билан юргин, Сиздан ҳеч ким ортга ўгирилиб қарамасин (хотининг мустасно). Акс ҳолда, буларга етган мусибат унга ҳам етади. Уларга ваъда қилинган вақт — Субҳ. Субҳга оз қолмадими?”