قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّىٰ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَمَا أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِن شَيْءٍ رَّبَّنَا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنَا وَإِلَيْكَ أَنَبْنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ

Иброҳимда ҳамда у билан бирга бўлганларда сиз учун гўзал намуна бўлган. Мана улар қавмига дедилар: “Биз сиздан ва сизнинг Аллоҳдан ўзга қуллик қилаётганларингиздан узоқмиз. Биз сизни тан олмаймиз/сизга кофирмиз. То сиз ҳам ёлғиз Аллоҳни тан олмас экансиз, сиз билан ўртамизда адоват ва нафрат ҳеч қачон тўхтамайди”. Биргина Иброҳимнинг отасига айтгани истисно: “Мен сен учун кечирим сўрайман, лекин Аллоҳдан келажак ҳеч бир нарсага молик эмасман”. “Эй Раббимиз, Сенга суяндик/таваккул қилдик ва Сенга йўналдик, қайтишимиз Сенгадир”.