وَالَّذِينَ تَبَوَّءُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِن قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِّمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

Улардан олдин бу юртда ўрнашганлар, ва иймон келтирганлар, уларга ҳижрат этиб келганларни яхши кўрадилар; берганига ўз дилларида муҳтожлик топмайдилар. Ўзлари муҳтож бўла туриб, уларнинг эҳтиёжини муқаддам кўрадилар. Кимки қалбининг бахиллигидан тийилса, ана ўшалар нажот топади/муродига етади.