إِذْ قَالَ اللَّهُ يَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ اذْكُرْ نِعْمَتِي عَلَيْكَ وَعَلَىٰ وَالِدَتِكَ إِذْ أَيَّدتُّكَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَكَهْلًا وَإِذْ عَلَّمْتُكَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالْإِنجِيلَ وَإِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنفُخُ فِيهَا فَتَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِي وَتُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَالْأَبْرَصَ بِإِذْنِي وَإِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتَىٰ بِإِذْنِي وَإِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَنكَ إِذْ جِئْتَهُم بِالْبَيِّنَاتِ فَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هَٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ

Эсланг, Аллоҳ деди: “Эй Марям ўғли Исо, сенга ва волидангга бўлган неъматимни ёд айла: мана сени Руҳ-ул-Қудус билан қўлладим, бешикда ҳам вояга етганингда ҳам одамларга гапирдинг; Сенга Китобни, Ҳикматни, Таврот ва Инжилни ўргатдим. Менинг изним билан лойдан бир қуш ясаганинг, ва унга уфлаганинг/даъват қилганинг, ва Менинг изним билан у Тайр/элчи бўлганини эсла; ва кўрни кўзини очганинг, песни тузатганинг, ва Менинг изним билан ўликларни чиқарганингни ёдга ол. Эсла, сендан Исроил ўғилларини даф этдим; уларга очиқ баён этилган оятлар билан келганингда, орасида кофир бўлганлар деди: “Бу бор-йўғи очиқча сеҳр”.