مَا كَانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَمَنْ حَوْلَهُم مِّنَ الْأَعْرَابِ أَن يَتَخَلَّفُوا عَن رَّسُولِ اللَّهِ وَلَا يَرْغَبُوا بِأَنفُسِهِمْ عَن نَّفْسِهِ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَّيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُم بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ إِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ

Шаҳар/Мадина аҳли ҳам, теваракдаги араблар ҳам Аллоҳнинг Расулидан айри қолишлари ва ўз жонларини унинг жонидан кўпроқ ғам қилиши дуруст эмас. Зеро, Аллоҳ йўлида ҳар қандай чарчоқ, очлик, чанқоқликда қолишлари; ёки кофирларни ғазабга солувчи бирор жойга қадам қўйишлари, ёки душман устидан зафар қозонишлари, солиҳ амал ўлароқ ёзилди уларга. Яхшилик қилувчиларнинг ажрини-эвазини Аллоҳ зое қилмайди.