وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَىٰ إِلَىٰ قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِن بَعْدِي أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَأَلْقَى الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَاءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ

Мусо қавмига ғазаб ва афсус ила қайтиб. “Мендан кейин ортимдан қилган ишларингиз қанчалар ёмон? Раббингизнинг Амрини шоширдингизми?” деди ва лавҳаларни ерга ташлаб, инисининг бошидан тутиб торта бошлади. У деди: “Эй Онамнинг ўғли, бу одамлар мени заиф қолдиришди ва сал қолса ўлдиришарди. Душманларга мени кулгига қолдирма, мени золимлар билан бирга санама”.