فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَيْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ كُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِّكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ

Дедилар: “Эй Раббимиз! Сафарларимизни узоқ қилгин!” Улар ўзларига жабр-зулм қилдилар. Шунинг учун уларни гап-сўзларга/ҳадисларга айлантирдик ва тамоман ёйиб-сочиб ташладик. Бунда ҳар бир сабр ва шукр қилувчи учун оят-ибратлар бор.