وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِي الْمَوْتَىٰ قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِن قَالَ بَلَىٰ وَلَٰكِن لِّيَطْمَئِنَّ قَلْبِي قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِّنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَىٰ كُلِّ جَبَلٍ مِّنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَكَ سَعْيًا وَاعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ

Эсланг, Иброҳим деди: “Эй Раббим, ўликларни/ўлган қавмларни ҳаётга қандай қайтаришингни кўришни насиб этгин!” У деди: “Ишонмадингми?” У деди: “Албатта ишонаман, лекин қалбим яна-да қувватлансин”. У деди: “Тўртта Тайр/элчи танлаб олгин-да, уларга ўргат, сўнгра бирор тоғда улардан қисмлар/жамоалар етиштир. Кейин ўзингга чорлагин, дарҳол ҳузурингга келадилар. Билгинки, Аллоҳ Азиз ва Ҳаким /ҳар нарсага куч-қудрати ва ҳикмати етади.