حَتَّىٰ إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جَاءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّيَ مَن نَّشَاءُ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ

Қачонки Расуллар умид узишга яқин қолиб: “ёлғончига чиқдик”, деб гумон қила бошлаганида, уларга Бизнинг нусратимиз/ёрдамимиз келарди, ва фақат Биз истаганлар нажот топарди. Жазоимиз эса жиноятчилардан ортга қайтарилмайди.