وَكَذَٰلِكَ بَعَثْنَاهُمْ لِيَتَسَاءَلُوا بَيْنَهُمْ قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ كَمْ لَبِثْتُمْ قَالُوا لَبِثْنَا يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قَالُوا رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا لَبِثْتُمْ فَابْعَثُوا أَحَدَكُم بِوَرِقِكُمْ هَٰذِهِ إِلَى الْمَدِينَةِ فَلْيَنظُرْ أَيُّهَا أَزْكَىٰ طَعَامًا فَلْيَأْتِكُم بِرِزْقٍ مِّنْهُ وَلْيَتَلَطَّفْ وَلَا يُشْعِرَنَّ بِكُمْ أَحَدًا

Ана шундай, Биз уларни чиқардик, улар ўз ораларида сўрадилар. Улардан бирлари деди: “Қанча қолдингиз?” Дедилар: “Бир кун ёки куннинг бир қисми қолдик”. Дедилар: “Раббингиз қанча қолганингизни яхшироқ билади”*. Бирортангизни мана шу кумуш ақча билан шаҳарга юборинг, қайси егулик тозароқ, қарасин — келтирсин, лекин жуда эҳтиёт бўлсин, ҳеч ким сезиб қолмасин”.