يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ مَا قَالُوا وَلَقَدْ قَالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ وَكَفَرُوا بَعْدَ إِسْلَامِهِمْ وَهَمُّوا بِمَا لَمْ يَنَالُوا وَمَا نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْنَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ مِن فَضْلِهِ فَإِن يَتُوبُوا يَكُ خَيْرًا لَّهُمْ وَإِن يَتَوَلَّوْا يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ عَذَابًا أَلِيمًا فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَمَا لَهُمْ فِي الْأَرْضِ مِن وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ

“Айтмадик” дея Аллоҳга қасам ичадилар, аслида айтдилар ўша куфр сўзларини. Исломларидан кейин кофир бўлдилар, кўтаролмайдиган гуноҳни олдилар. Уларни Аллоҳ ва Расули Унинг фазли билан бой қилгани учунгина ёмон кўрдилар. Агар қайтсалар, ўзлари учун яхши. Агар юз ўгирсалар, Аллоҳ уларни дунё ва Охиратда Аламли Азоб билан азоблайди. Уларга Ер юзида ҳеч қандай ҳимоячи ёки ёрдамчи йўқ.