Сура: Al-Tawbah
Аят 9/120

مَا كَانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَمَنْ حَوْلَهُم مِّنَ الْأَعْرَابِ أَن يَتَخَلَّفُوا عَن رَّسُولِ اللَّهِ وَلَا يَرْغَبُوا بِأَنفُسِهِمْ عَن نَّفْسِهِ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ لَا يُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَطَئُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَّيْلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُم بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ إِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ

Шаҳар/Мадина аҳли ҳам, теваракдаги араблар ҳам Аллоҳнинг Расулидан айри қолишлари ва ўз жонларини унинг жонидан кўпроқ ғам қилиши дуруст эмас. Зеро, Аллоҳ йўлида ҳар қандай чарчоқ, очлик, чанқоқликда қолишлари; ёки кофирларни ғазабга солувчи бирор жойга қадам қўйишлари, ёки душман устидан зафар қозонишлари, солиҳ амал ўлароқ ёзилди уларга. Яхшилик қилувчиларнинг ажрини-эвазини Аллоҳ зое қилмайди.

Tafsir