وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَىٰ كُلُوا مِن طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَٰكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ

Биз уларни ўн икки уруғға айирдик. Мана қавми ундан сув истади, шунда Биз Мусога ваҳй этдик: “Асоинг билан тошни зарб айла/ўрнидан қўзғат”. Бас, тошдан ўн икки чашма/айн чиқди. Ҳар бир қабила қаерда ичишни биларди. Уларнинг устига булутдан соя қилдик ва уларга Манно билан Салво нозил қилдик. “Сизга берган ризқнинг покларидан енг”. Улар Бизни мазлум қилмади, балки ўз-ўзларига зулм қилдилар.