وَاخْتَارَ مُوسَىٰ قَوْمَهُ سَبْعِينَ رَجُلًا لِّمِيقَاتِنَا فَلَمَّا أَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قَالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ أَهْلَكْتَهُم مِّن قَبْلُ وَإِيَّايَ أَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا إِنْ هِيَ إِلَّا فِتْنَتُكَ تُضِلُّ بِهَا مَن تَشَاءُ وَتَهْدِي مَن تَشَاءُ أَنتَ وَلِيُّنَا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَيْرُ الْغَافِرِينَ

Мусо ўз қавмидан етмиш нафар йигитни Биз белгилаган вақт/жой учун танлаб олди. Уларни силкиниш/зилзила тутгач, деди: “Эй Раббим, истасанг уларни ҳам мени ҳам олдинроқ ҳалок қилар эдинг. Наҳотки орамиздаги нодонларнинг қилмиши учун бизни ҳалок қилсанг? Бу фақат Сенинг синовинг, у билан Ўзинг истаганни адаштирасан. Бизнинг валийимиз/йўл кўрсатувчимиз Сенсан. Бизларни кечиргин, бизларга раҳм айлагин! Сен кечирувчиларнинг яхшисисан!”