وَلَمَّا جَاءَ مُوسَىٰ لِمِيقَاتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَن تَرَانِي وَلَٰكِنِ انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي فَلَمَّا تَجَلَّىٰ رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ مُوسَىٰ صَعِقًا فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ سُبْحَانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنِينَ

Эсланг, Мусо белгилаган вақтда/жойга келди, Рабби унга гапирди. Деди: “Раббим, менга кўрин, Сенга назар солайин”. У деди: “Мени асло кўра олмассан, лекин тоғға бир қара: у ўз ўрнида қололса, Мени кўрасан”. Рабби тоғға тажаллий этгач, уни титилган ва теп-текис қилиб ташлади ва Мусо ҳушидан кетиб йиқилди. Ҳушига келгач деди: “Сен пок ва олийсан! Сенга тавба қилдим, мен бунга ишонганларнинг биринчисиман”.