وَإِذْ قَالَت طَّائِفَةٌ مِّنْهُمْ يَا أَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ فَارْجِعُوا وَيَسْتَأْذِنُ فَرِيقٌ مِّنْهُمُ النَّبِيَّ يَقُولُونَ إِنَّ بُيُوتَنَا عَوْرَةٌ وَمَا هِيَ بِعَوْرَةٍ إِن يُرِيدُونَ إِلَّا فِرَارًا

Ўшанда улардан бир тоифа деганди: “Эй Ясриб аҳли, бу ерда туришдан маъно йўқ, ортингизга қайтинг”. Улардан бир гуруҳи эса Набийдан изн сўраб, дейдиларки: “Уйларимиз очиқ қолди”. Ҳолбуки уйлари очиқ эмасди, уларнинг истаги фақат қочиш эди.