وَلَمَّا فَتَحُوا مَتَاعَهُمْ وَجَدُوا بِضَاعَتَهُمْ رُدَّتْ إِلَيْهِمْ قَالُوا يَا أَبَانَا مَا نَبْغِي هَٰذِهِ بِضَاعَتُنَا رُدَّتْ إِلَيْنَا وَنَمِيرُ أَهْلَنَا وَنَحْفَظُ أَخَانَا وَنَزْدَادُ كَيْلَ بَعِيرٍ ذَٰلِكَ كَيْلٌ يَسِيرٌ

Юкларини очганда, сармоялари қайтарилганини кўрдилар. Дедиларки: “Эй отамиз, яна нима хоҳлайлик? Сармоямиз ўзимизга қайтарилибди! Аҳлимизга егулик олиб келамиз. Биз укамизни муҳофаза этамиз, бирор туя кўпроқ юк ҳам оламиз. Олганимиз озгина миқдор ана шу холос”.