إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّىٰ إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا كَأَن لَّمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ

Бу дунё ҳаётининг мисоли, бамисоли Самодан ёғған сув кабидир: одамларнинг ва чорванинг истеъмол қилгани наботот ўша сув ила чиқади Ердан; ниҳоят Ер ўз безакларини тақди ва зийнатланди. Ер эгалари ҳам уларга эга бўлдик/қодирмиз дея гумон қилганида, Бизнинг буйруғимиз/амримиз кеча ё кундуз келиб, қуритиб қўйдик — бир кун олдин гўёки йўқдай бўлди. Тафаккур этувчилар учун оятларни ана шундай муфассал баён қиламиз.